Mendian gora haritza
Ahuntzak haitzean dabiltza
Itsasoaren arimak dakar
Ur gainean bitsa
Kantatu nahi dut bizitza
Usteltzen ez bazait hitza
Mundua dantzan
Jarriko nuke jainkoa banintza
Euskal herriko tristura
Soineko beltzen joskura
Txori negartiz bete da eta
Umorez hustu da
Emaidazue freskura
Ura eskutik eskura
Izarren salda urdina edanda
Bizi naiz gustora
Euskal herriko poeta
Kanposantuko tronpeta
Hil kanpaiari tiraka eta
Hutsari topeka
Argitu ezak kopeta penak heuretzat gordeta
Goizero sortuz bizitza ere
Hortxe zegok eta
Mundua ez da beti jai
Iñoiz tristea ere bai
Bainan badira mila motibo
Kantatzeko alai
Bestela datozen penai
Ez diet surik bota nahi
Ni hiltzen naizen gauean behintzat
Egizue lo lasai
El roble arriba en la montaña
Las cabras caminan sobre la roca
Traen el alma del mar
La espuma en el agua
Quiero cantar a la vida
Si no se me descompone la palabra
El mundo en danza
Pondría, si fuera Dios
La tristeza del País Vasco
Costura de vestidos negros
Está llena de pájaros llorando
Esta vacía de humor
Dadme frescura
Agua de mano en mano
Bebiendo el caldo de estrellas azules
Vivo feliz
Poeta del pais vasco
La trompeta en el cementerio
Tañendo campanas a muerte
Frente al vacío
Alegra la cara, guardando las penas para ti
Creando vida cada mañana
Ahí es en donde esta
El mundo no es siempre fiesta
Tampoco tristeza
Pero hay mil motivos
Para cantar feliz
Por lo contrario, a las penas que vienen
No quiero echarles más fuego
Al menos, la noche en que yo muera
Dormid tranquilos